@15:
jij snapt het niet.
Ik snap het heel goed, precies zoals ik zei: jij gelooft dat vreedzame periodes de afwezigheid van oorlog bepalen in plaats van andersom.
En ik begrijp ook wel waar die gedachte vandaan komt, en tot op zekere hoogte ga ik er ook wel in mee. Hoe langer geen (grote) oorlog, hoe kleiner de oorlogsgeest wordt; en hoe kleiner de oorlogsgeest; hoe kleiner de kans op oorlog, en hoe langer de vrede duurt … hoe kleiner de oorlogsgeest wordt; etc., etc., ad inf.
Amirong? Dit is toch wat je gelooft?
Wat je over het hoofd ziet is dat die oorlogsgeest niet uitsluitend uit oorlog zelf voortkomt.
De ene mogendheid kan min of meer spontaan een (militaire) stap zetten om zijn defensieve capaciteiten te vergroten, die stap wordt vervolgens door een andere mogendheid geïnterpreteerd als een stap om de offensieve capaciteiten te vergroten (dit wordt het ‘security dilemma’ genoemd) en zet in reactie daarop een stap om zijn defensieve capaciteiten te vergroten, wat door die eerste staat vervolgens weer wordt gezien als een offensieve stap, waardoor die staat weer een volgende stap zet … wederom: etc., etc., ad inf. … en zo wordt een veiligheidswedloop in gang gezet.
En met die wedloop groeit de oorlogsgeest net zo goed … en daarmee neemt de kans op oorlog weer toe.
Het begin van dit proces, is wat Mearsheimer zegt, ligt in toenemende mate op de loer bij een voortzettende groei van China. (Hij zegt overigens niet dat oorlog “onvermijdelijk” is, re:#9.)
We zouden met de wijsheid van nu eigenlijk kunnen zeggen dat het proces misschien al wel begonnen is. Het is namelijk heel goed mogelijk, zelfs vrij waarschijnlijk, dat China het bouwen van militaire bases op de Spratly’s oprecht als onderdeel van een defensieve strategie tegen de VS ziet. De rest van de regio ervaart dit als bedreigend en ook de VS ervaart het als een offensief, en reageren daar vervolgens op met maatregelen die daarna in China weer als bedreigend voor zijn veiligheid(sstrategie) ervaren worden. Waardoor China ook weer nieuwe stappen zet, die vervolgens door de regio en de VS als nóg weer bedreigender en offensiever ervaren worden … etc., etc., ad kablammo.
De afslag naar oorlog is misschien dus al wel genomen zou je kunnen zeggen.
We zijn gelukkig nog niet heel ver op dat pad, dus we kunnen er nog wel weer van afwijken. Maar wat Mearsheimer dus stelt (nogmaals) is dat bij een voortzettende groei van China een vergissing richting oorlog in toenemende mate makkelijk te maken valt.
En ik denk dat-ie daar gelijk in heeft …
(dus kus je katten maar gedag @ iedereen! … )